του Γιάννη Λάμπρου*
Οκτώ χρόνια είναι αρκετά για οποιαδήποτε δημοτική αρχή ώστε να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, να ολοκληρώσει τις παρεμβάσεις που ήθελε, να δείξει τις ικανότητές της. Ειδικά στην περίπτωση της Πάτρας η πρώτη τετραετία (2015-2019) ήταν καίρια γιατί συνοδεύτηκε από την ανάληψη της κυβέρνησης από τον Σύριζα και το μεγαλύτερο βάρος έπεσε στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Ένα από τα πρώτα μέτρα της τότε κυβέρνησης ήταν πράγματι η ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων συμπολιτών μας που βίωσαν τις συνέπειες της κρίσης και η επανένταξη στις κοινωνικές διαδικασίες ανθρώπων που το σύστημα τους είχε θέσει εκτός. Παιδική φτώχεια, ανασφάλιστοι και αποκλεισμένοι ακόμα και από τη νοσοκομειακή περίθαλψη, άνθρωποι που ήσαν αντιμέτωποι με τις διακοπές ρεύματος και νερού, ήταν η καθημερινότητα στις ζωές τις δικές μας και των γύρω μας.
Αυτή την πραγματικότητα έπρεπε να αντιμετωπίσει και η νέα τότε και πολλά υποσχόμενη δημοτική αρχή της Πάτρας, με επικεφαλής τον Κ. Πελετίδη. Εφάρμοσε με υποδειγματικό τρόπο το κοινωνικό πρόγραμμα της κυβέρνησης Σύριζα και τις δυνατότητες που του έδιναν απλόχερα τα αρμόδια Υπουργεία με αλλαγές στο θεσμικό επίπεδο αλλά και γενναίες χρηματοδοτήσεις. Ενδεικτικά μόνο, να θυμίσω τον ξενώνα και την ημερήσια φροντίδα αστέγων, τον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών, τη συνέχιση του προγράμματος Βοήθεια στο Σπίτι και τη μονιμοποίηση των εργαζομένων του, το πρόγραμμα επισιτιστικής βοήθειας ΤΕΒΑ (παρά τα προβλήματά του), τα επιδόματα ΚΕΑ, το κοινωνικό τιμολόγιο στο ρεύμα και το νερό, τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας (που δεν έλυσαν εργασιακά ζητήματα αλλά ανακούφισαν χιλιάδες συμπολίτες μας), την ενίσχυση των βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών, τα κέντρα κοινότητας με παραρτήματα ρομά, και δεκάδες ακόμα παρεμβάσεις που δεν μπορούν να χωρέσουν σε αυτές τις λίγες γραμμές. Αυτό ήταν το κοινωνικό πρόγραμμα που κλήθηκε να εφαρμόσει ο Πελετίδης και πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα κατάφερε καλά.
Ο κόσμος της Πάτρας δεν διέκρινε σε αυτό το ευρύ κοινωνικό πρόγραμμα τις κυβερνητικές πολιτικές (είναι πλέον πασιφανές ότι ο Σύριζα είχε πρόβλημα επικοινωνίας των έργων του) αλλά τον κοντινότερο θεσμό στον πολίτη, αυτόν της αυτοδιοίκησης. Στο πρόσωπο του Πελετίδη είδε έναν ανθρώπινο και λαϊκό εκπρόσωπο της δημόσιας διοίκησης που ήταν κοντά στις ζωτικές ανάγκες του. Είχε πλέον έναν Δήμαρχο που μπορούσε να τον συναντήσει καθημερινά στο δρόμο, στην πορεία ή στις πίσω καρέκλες των εκδηλώσεων. Για αυτόν τον λόγο αγαπήθηκε ως Δήμαρχος, για το κοινωνικό προφίλ του.
Τιμήθηκε με ποσοστά πρωτόγνωρα για παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ. Ειδικά στον δεύτερο γύρο των εκλογικών αναμετρήσεων έγινε σαφές ότι τα μηνύματα που εξέπεμπε ο Πελετίδης ακουμπούσαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ανεξάρτητα από κομματικές ή πολιτικές αφετηρίες.
Οκτώ χρόνια είναι όμως αρκετά και για να γίνουν εμφανείς οι αδυναμίες, τα όρια και οι καθυστερήσεις. Ειδικά αν συνδυαστούν με το κλείσιμο της στρόφιγγας της κυβερνητικής βοήθειας. Για παράδειγμα η χρηματοδότηση σημαντικών για την Πάτρα δράσεων όπως το Καρναβάλι που αναδεικνύουν την εξωστρέφεια της πόλης και προσθέτουν εισόδημα σε αρκετούς συμπολίτες μας δεν συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας λόγω της κυβερνητικής αλλαγής. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε το σύνολο σχεδόν των χρηματοδοτήσεων. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλα τα έργα που πραγματοποιήθηκαν στην Πάτρα τις δύο τελευταίες δημαρχιακές περιόδους έχουν προγραμματιστεί και χρηματοδοτηθεί στην πρώτη. Προγράμματα Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης, ανάπλαση ΑΣΟ, παραχώρηση και ανάπλαση κτιρίου Μανιακίου, παλαιού Νοσοκομείου, προγράμματα έξυπνης πόλης και δεκάδες άλλα μικρά και μεγάλα έργα έρχονται από την πρώτη τετραετία (αυτήν της χειρότερης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, όπως προκλητικά χαρακτήριζε το ΚΚΕ) και που δυστυχώς ακόμα δεν έχουν παραδοθεί σε αντίθεση με πολλές άλλες πόλεις που έχουν ολοκληρώσει αντίστοιχα έργα.
Γεμίσαμε την πόλη εργοτάξια δηλώνει αυτάρεσκα η δημοτική αρχή και κάναμε το ένα ευρώ δέκα. Όμως η αλήθεια είναι μισή! Η άλλη μισή είναι έργα που δεν τελειώνουν στην ώρα τους και οδηγούν χιλιάδες συμπολίτες μας στην απόγνωση και τον οικονομικό στραγγαλισμό. Άνω Πόλη, Τρ. Ναυάρχων, αντιδρόμηση Κανακάρη, ανάπλαση ΑΣΟ, παραλιακό μέτωπο, έχουν αφεθεί στις ορέξεις των εργολάβων ή των διοικητικών υπηρεσιών.
Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι έχει εξανεμιστεί κάθε διάθεση χάραξης και υλοποίησης ενός συμφωνημένου αναπτυξιακού σχεδίου που θα βγάλει την Πάτρα από τη στασιμότητα και την αδράνεια. Αυτό φαίνεται και στην αδυναμία της δημοτικής αρχής να προσδιορίσει την ταυτότητα της Πάτρας και τον ρόλο της στις επόμενες δεκαετίες.
Είναι σαφές, ειδικά σε όποιον έχει επισκεφθεί σύγχρονες πόλεις του εξωτερικού ότι μια πόλη που δεν έχει να επιδείξει τίποτε άλλο πέρα από την αυτάρεσκη εικόνα που έχει για τον εαυτό της, μια πόλη που βρίσκεται αποκλεισμένη από τα δίκτυα ενέργειας, επικοινωνίας, εμπορικής διακίνησης και πολιτισμού είναι μια πόλη που αργοπεθαίνει.
Δυστυχώς η Πάτρα χρειάζεται ένα αναπτυξιακό σοκ για να ξεφύγει από το σπιράλ της ύφεσης, της καθυστέρησης και της οπισθοδρόμησης. Είναι στο χέρι μας αυτό το αναπτυξιακό σοκ να το δημιουργήσουμε με όρους κοινωνίας και όχι ελεύθερης και ασύδοτης αγοράς. Αυτή θα είναι η συμβολή της Αριστεράς σε αυτό το δύσκολο αλλά ελπιδοφόρο εγχείρημα.
Στηρίζουμε Βασίλη Αϊβαλή γιατί το ευρύ πολιτικό μέτωπο που έχει δημιουργηθεί και διευρύνεται συνεχώς είναι το μόνο ικανό μέτωπο να φέρει την ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσωπο, με ενεργή συμμετοχή του δημότη και των εργαζομένων, με αλληλεγγύη και σεβασμό στο περιβάλλον. Αυτό σημαίνει για μας Πάτρα, Σπουδαία και Πάλι.
*Ο Γιάννης Λάμπρου είναι Δημοτικός Σύμβουλος – Υπάλληλος ΕΛΤΑ, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη «Πάτρα Σπουδαία και πάλι», με επικεφαλής τον Βασίλη Αϊβαλή.